தமிழகத்தையும் இரண்டாகப் பிரிக்கலாமா?

ஆந்திர மாநிலத்தில் தெலுங்கானா பிரச்னை பெரிதாக வெடித்து போராட்டம், வன்முறை, தீ வைப்பு எல்லாம் நடந்து, கடைசியில், ‘‘இன்னும் நான்கு ஆண்டுகள் வரை காத்திருக்கத் தயார்’’ என்று சந்திரசேகர ராவும் அறிவித்துவிட்டார்.

தெலுங்கானா போராட்டம் பக்கத்து மாநிலப் பிரச்னையாக இருந்தாலும் சென்னை நகரச் சமைய-லறைகளையும் அது பாதித்தது. லாரிகள் ஸ்டிரைக் காரணத்தால், ஆந்திராவில் இருந்து காய்கறிகள் வராமல் போக, கத்திரிக்காயும், சேனைக்கிழங்கும் விலை எகிறியது என்கிறது கோயம்பேட்டுச் செய்திகள்.

இந்தச் சூழ்நிலையில் தமிழகத்தையும் ‘நிர்வாக வசதிக்காக இரண்டாகப் பிரிக்கலாம்; தப்பில்லை’ என்ற தனது பழைய கோஷத்தை முன்னெடுத்துள்ளார் டாக்டர் ராமதாஸ். உடனே முதல்வர் கலைஞர் அதை மறுக்க, ஜெயலலிதாவும் அத்தி பூத்தாற்போல, கலைஞர் கருத்தையே கூறியுள்ளார். உடனே எல்லோரும் இதே கருத்தை வலியுறுத்துகின்றனர். தங்கபாலுகூட தமிழகத்தின் மீது ‘அக்கறை’ இருப்பதாகக் காட்டிக்கொள்கிறார்- என்றால், பார்த்துக்கொள்ளுங்களேன்.

நிர்வாக வசதிக்காக மாநிலங்களைப் பிரிப்பது தவறு அல்ல. ஆனால், நோக்கம் முக்கியம். ‘‘காலகாலமாக நாங்கள் ஏனைய ஆந்திராவால் ஏமாற்றப்படுகிறோம். எங்கள் வறண்ட பகுதி மேலும் வறண்டு போகிறது’’ என்று தெலுங்கானா மக்கள் பிரிவினை கேட்பதில் கொஞ்சம் நியாயம் உள்ளது.

ஆனால், தமிழ்நாட்டில்? எந்தப்பகுதி வாழ்கிறது? காலம்காலமாக இங்கே ஆளும் அரசியல்வாதிகள், தங்கள் சொந்த வசதிக்காகவும் சுயநலத்துக்காகவும் எல்லா கட்டுமானங்களையும் முன்னேற்றங்களையும் சென்னையிலேயே ஏற்படுத்தி மற்ற பகுதிகளை ஏய்த்து சென்னையையும் அளவுக்கு மீறி, வீங்க வைக்கின்றனர். இங்கே எந்தப் பகுதி பொறாமைப்படும்படி, எந்தப்பகுதி வாழ்கிறது? எதுவுமே இல்லை.

அப்படியானால் ராமதாஸ் சொல்லும் ‘நிர்வாக வசதி’ எது? வட தமிழ்நாடு, தென் தமிழ்நாடு என்று இரண்டாகப் பிரித்தால் அவருக்கு நல்லது. எவ்வளவு போராடியும் எல்லா முக்கியக் கட்சிகளோடும் மாறி மாறி கூட்டணி வைத்தும் தென் தமிழ்நாட்டில் அவரால் கட்சி வளர்க்க முடியவில்லை. வட தமிழகம் தனியாகப் பிரிந்தால் சாதி அரசியல் பலத்தால் இங்கே ஆட்சி பிடிப்பது அவரது கனவு. அட, முதலமைச்சர் ஆக முடியாவிட்டாலும் கூட்டணி ஆட்சியில் பங்குபெறலாமே. அவரிடமே தமிழகத்தை நெடுக்கு வாக்கில் வடக்கிருந்து தெற்காக, கிழக்குத் தமிழ்நாடு மேற்குத் தமிழ்நாடு எனப் பிரிக்கலாமா கேளுங்கள். அலறி அடித்து வேண்டாம் என்பார்.

‘‘40 எம்.பி.க்களாக இருக்கும்போதே நம்மால் எதுவும் செய்ய முடியவில்லை. பல பிரச்னைகளைத் தீர்க்க முடியவில்லை. இரண்டாகப் பிரிந்தால் பலம் குறைந்து எதையும் சாதிக்க முடியாமல் போய்விடும்’’ என்ற, பி.ஜே.பி. துணைத்தலைவர் பொன்.ராதாகிருஷ்ணனின் கருத்து யோசிக்க வைக்கிறது. ஆனால், முன்னாள் பி.ஜே.பி. அமைச்சரான ஜஸ்வந்த்சிங் மேற்கு வங்காளத்தை இரண்டாகப் பிரித்து கூர்க்காலாண்ட் மாநிலம் அமைக்க வேண்டும் என்று குரல் கொடுக்கிறார். உணர்வு ரீதியாக அவர்கள் எப்போதோ பிரிந்து விட்டனர் என்கிறார். இதையொட்டி நடந்த பந்த் காரணமாக டார்ஜிலிங் நகரமே ஸ்தம்பித்துப் போனது.

தமிழகத்தின் பெரும்பாலான அரசியல்வாதிகள் தமிழகம் பிரிக்கப்படலாமா என்ற கருத்தை எதிர்த்தும் ஆதரித்தும் கூறும் கருத்துக்கள் எல்லாம் சுயநல அடிப்படையிலேயே அமைந்திருக்கின்றன. ஆனால், பொன்.ராதாகிருஷ்ணன் கருத்தைப் போல, இந்திய கம்யூனிஸ்ட் மாநிலச் செயலாளர் தா.பாண்டியனின் கருத்து, செயல்படுத்த வேண்டிய ஒன்று. ‘‘மொழிவாரி மாநிலங்களைத் திருத்தி அமைக்க வேண்டும்’’ என்கிறார் அவர். அதற்கு ஏற்ப பீகார் முதல்வர் நிதீஷ்குமார், பீகாரில் இருந்து பிரிந்து போன ஜார்க்கண்ட் மாநிலத்தை மீண்டும் பீகாருடன் இணைக்க வேண்டும் என்கிறார் அவர். அதோடு ‘‘மாநில மறுசீரமைப்பு கமிஷன் வேண்டும்’’ என்கிறார் அவர்.

உண்மையில் மாநில மறுசீரமைப்பு கமிஷன் கோரிக்கையை எழுப்ப அதிகத் தகுதி, உரிமை, அவசியம் எல்லாம் உள்ள மாநிலம் தமிழ்நாடுதான். ஏனெனில் மொழிவாரி மாநிலங்கள் பிரிக்கப்பட்ட போது அதிகம் ஏமாற்றப்பட்டது தமிழ்நாடுதான். மொழிவாரி மாநிலப் பிரிவினைக்காக முதலில் அமைக்கப்பட்ட ஒரு கமிஷன் சொன்னபடி ‘‘நிலம் யாருக்குச் சொந்தம் என்பது முக்கியமல்ல. வாழும் மக்களில் எந்த மொழி பேசும் மக்கள் அதிகம் இருக்கிறார்களோ, அந்த மாநிலத்தோடு இணைக்கப்படும்’’ என்று கூறி, தமிழர்களின் பாரம்பரிய நிலமான ராயலசீமாவைதெலுங்கு மக்களைத் தொடர்ந்து குடியேற்றியே சாதித்து ஆந்திராவுடன் சேர்த்தனர்.

அதே தமிழககேரளப் பிரச்னையின்போது, ‘‘மக்கள் பேசும்மொழி முக்கியம் இல்லை. நிலத்தின் உரிமையாளர்கள் யார் என்பதே முக்கியம்’’ என்று புதிய கமிஷன் அமைத்து அப்படியே திருப்பிப் போட்டு, நெய்யாறு, நெடுமங்காடு, முல்லைப்பெரியாறு, பீர்மேடு போன்ற பகுதிகளில் வாழ்ந்த தமிழர்களையும் அடித்து உதைத்து கேரளாவுடன் சேர்த்துக்கொண்டனர். கண்ணகி கோயிலே கேரளாவுக்குள் போனது. இன்னும் கொடுமையாக பெங்களூர் என்ற தமிழ் நிலப்பகுதி கர்நாடகாவின் தலைநகராகவே மாறியது. குடகு மக்கள் கலாசாரம் பூர்வீகம் காரணமாக, தமிழகத்தோடு இணையவேண்டும் என்று விரும்பியும், வலுக்கட்டாயமாக கர்நாடகத்துடன் இணைக்கப்பட்டனர். தமிழகத்துடன் சேரவேண்டிய காவிரி உற்பத்தியாகும் குடகுமலை கர்நாடகாவோடு போனது. இதைச் சாதித்துக் கொடுத்தவர் விஸ்வேஸ்வரய்யா. தமிழ்நாட்டின் அரசியல்வாதிகள் அன்று அதை வேடிக்கை பார்த்தனர்.

அது மட்டும் நடக்காமல் இருந்திருந்தால் நமக்கு காவிரி பிரச்னையே கிடையாது. காவிரி உற்பத்தியாகும் நிலம் தொடங்கி முடியும் வரை தமிழகமாகவே இருந்திருக்கும்.

இந்நிலையில் பீகார் முதல்வர் நிதீஷ்குமாரை விட வலுவான குரலில் மாநில மறு சீரமைப்புக்காகக் குரல் கொடுக்க வேண்டிய தமிழக முதல்வர் கலைஞரோ, ‘‘மாநிலப் பிரிவினை என்ற பேச்சுக்கே இடமில்லை’’ என்ற சொல்லோடு தனது கடமையை முடித்துக்கொள்கிறார். அவர் மட்டுமல்ல...

தமிழையும், தமிழ் இனத்தையும், தமிழ் நிலத்தையும் நேசிப்பதாக வாய்ச்சவடால் பேசும் எல்லா தமிழக அரசியல்வாதிகளும், இந்த நேரத்தில் தெலுங்கானா பிரச்னையைப் பயன்படுத்தி நிதீஷ்குமாரைப்போலவே மாநில மறுசீரமைப்புக்குக் குரல்கொடுத்து, தமிழகம் இழந்த நிலங்களை மீட்கப் போராடவேண்டிய தருணம் இது.

அரசியல்வாதிகளுக்கு முன்பு மக்களே இதை ஆரம்பித்துவிட்டனர். அன்று அநியாயமாக ஆந்திராவிடம் சிக்கிக்கொண்ட தமிழகப் பகுதிகளில் சத்தியவேடு, நாகலாபுரம், பிச்சாட்டூர் உள்பட 163 கிராமங்களை தமிழகத்துடன் இணைக்கக்கோரி கடந்த 13, 14ம் தேதிகளில் மக்களே நான்கு மணிநேரம் போக்குவரத்தை நிறுத்திப் போராடியுள்ளனர். ஈழத்தமிழருக்காகப் போராடிய சட்டக்கல்லூரி மாணவர்களை அடித்துத் துவைத்ததுபோல், இந்தப் போராட்டத்தையும் ஒடுக்காமல் இருப்பது அனைவரின் கடமையாகும்.

ஆக, தமிழக அரசியல் தலைகளே! ஏற்கெனவே பிரிந்து கிழிந்துப்போன பகுதிகளை மீண்டும் இழுத்துப்பிடித்து இறுக்கமாகத் தைக்கிற வழியைப் பாருங்கள். இருப்பதைப் பிரித்துக் கிழிப்பது இருக்கட்டும்!